نمي دونم که چرا هر وقت به تو مي رسم ، نمي توانم از تو

بگويم. براي گفتنت واژه کم مي آورم. به هر حال ، بدان

که بيشتر از اين حرف ها و واژه ها برايم معنا مي دهي

من چه كنم خيال تو منو رها نمي كنه

اما دلت به وعده هاش يه كم وفا نمي كنه

من نديدم كسي رو كه مثل تو موندگار باشه

آدم خودش رو كه تو دل اينجوري جا نمي كنه

من منتظرت شدم ولي در نزدي

بر زخم دلم گل معطر نزدي

گفتي كه اگر شود مي آيم اما

مرد اين دل و آخرش به او سر نزدي

رفتنیم رفتنیم باید برم باید برم                         

 بايد كه تنها بمونم آوازه غم رو بخونم

شايد كه رفتنم منو از ياد شما ببره                     

 ولي شما تو قلبمي نهايته شكستنه

حالا كه من دارم ميرم بزار يه چيزيرو بگم             

 بعدش آرومو بيخيال تو غربت آروم بگيرم

من ميرمو مونده برام يه جفت سوال بي جواب    

چرا بايد خسته بشم يا كه دلم باشه كباب

اين زمونه تو غربتش براي من جايي داره

دارم ميرم كه اينطوري قلبتون آروم بمونه

خوب مي دونم كه اينطوري صداي شعرم مي پيچه

تو جاده تنهايي ا يه ميلاد آروم بشينه

خوب آخره قصمونه بايد تمومش بكنم

خدا نگهدار شما اينجا تمومش ميكنم

وقتی آخر یه قصه، غصه ی تلخ فراقه

خاطرات سبز و رنگی همشون یه مشت سرابه

قلم از سکه میفته، چشم میشه یه رود پر آب

دل اسیر درد دلتنگی میشه یه دشت مرداب

یعنی اون روزای آبی بینمون فنا شد و رفت؟!

یعنی روزگار دلگیر کار ما رو ساخت و در رفت؟!

یعنی باز موج جدایی ساحل عشق و خراب کرد؟!

دوباره جای ستاره آسمون رد شهاب کرد؟!

حالا آهوی فراری! بلبل همیشه ساکت!

بیا این قلب شکسته ،مال تو توشه ی راهت

یادته وقتی برات ترانه ی عشق و سرودم

به تو گفتم مثل روحی توی بند بند وجودم

من بت غرور بودم، یادته زدی شکستی

به فدای تار موهات گرچه راه عشق و بستی

قلب من پر از غمت بود ، قدر ماهی های یک رود

کاشکی که نمی شکستیش ، آخه اون جای خودت بود!

تو برام بدون همتا، تک گل باغ وجودم

من برات؟؟! یادته گفتی ، فرق نداشت بود ونبودم

وقت رفتن از تو خواستم ، حالا که پیشم نموندی

حالا که غرور و قلبمو شکوندی

حالا که فاصلمون خیلی زیاده و تو دوری

جون خاطرات خوبمون برام سخته صبوری

نکنه روزای سبزمون سیاه شه

نکنه حتی بخوای هر چی که بینمون بوده، اونم تباه شه

حالا آهوی فراری! بلبل همیشه ساکت!

بیا این قلب شکسته ،مال تو توشه ی راهت

نازنینم! کاشکی برمی گشتی پیشم

کاش می دونستی نباشی، من دیگه بهار نمیشم

کاش بدونی اگه می خندم هنوزم

نمی خوام به روزگار بگم که از دستش می سوزم

اما انگار قسمت اینه که یه عاشق باز بشینه

زیر قطره های بارون، تا کسی چشمای خیسشو نبینه

این منم درخت بی برگ، ضربه سخت تبر رو تنه ی دلم نشسته

تبره ، انگاری این بار پل وصل و هم شکسته....

برو آهوی فراری! بلبل همیشه ساکت!

الهی خدای عاشقا باشه پشت و پناهت، پناهت، پناهت

باز حنجره ها تنگ است و ناله ها خشکیده در چشمهای سرد

باز نم نم اشکهای دلم در درون خونابه می شوند در جوششی خموش و بی صدا

باز  همه ی وجودم زمزمه می شود و زبان باز می کند چه بی صدا

باز  اندام ظریفم می کشد بدوش بار سنگین روزهای مردگی را در زمین چه استوار

باز سرخ می شود ز سیلیش این چهره ی درد کشیده و خسته از خزان ِ انتظار

باز سوسو ی چشمان بیمارم بدنبال ستاره ات می گردد تا جلوه ی جمالت سرمه ای شود برای دردهایش

باز می تپد دلم در مردگیهایی که فریاد زندگی سر می دهند در لابلای ورقهای زمان تا فقط مگر تو زنده کنی و جان بخشی

باز فریادها بر بام خانه ها سکوت شده اند تا فرو ریزند و یا فریاد شوند بر بلندای دلهای منتظر

باز ستاره خسته است از زمان و ره پیمودنهای شبانه ای که سرد است بی تو چون مردن و باز هم صدایت نمی اید ، خودت نمی ایی ، ستاره ات چشمک نمی زند و اشکهای ستاره بر گونه هایش می خشکد و در خود گم می شود تا انهنگام که تو را بیابد  

ای بهترین انتظار ، منتظرت می مانم ...

همسفر خسته ام از این همه راه

خسته از نای و نی و این همه اه

راه ، تکرار زمان است چرا

همسفر فاش بگو راز چرا

اری از ایینه ها نیست نشان

ان نشان های نهان نیست عیان

اندر این نبض ِ زمان ، گیج منم

مات و مبهوت ِ دل ِ ریش منم

هوشیارم ز دل ِ خویش چرا

ان که مستم بکند ، نیست چرا

همسفر گرچه رهایم کردی

راست گو ، ره به کجا اوردی

نکند باز به من می خندی

زین که پروانه شدم می خندی

خنده کن تا که منم سوز شوم

بنواز تا که منم کوک شوم

ره  به تنهایی من می گرید

همسفر ، باش ، دلم می گرید

خُنک ان روز که اندر پیش است

دل ِ زهر خورده ی من در نیش است

باش تا سایه ای بر من باشی

وین دل زخم ، تو ، مرهم باشی

واسه چي پس تو ميگي ميخوام برم ديگه دوست ندارم

يادته اون روزا که دستت تو دسته من

حالا تو ميخواي بري منو نميخواي دلبر من

ميدوني من بي کسم تو بودي همه کسم

زنديگم تو بوديو حالا من خارو خسم

چرا تو لج ميکني

ابروهاتو کج ميکني

زندگيم تموم شدش براي تو

عمر من حروم شدش به پاي تو

واسه تو حاضر بودم ستاره هارو بشمورم

شهرو آتيش بزنم بيام بگم دوست دارم

عمیق ترین درد زندگی دل بستن به کسی است که بدانی هرگز به تو تعلق ندارد..!!!

هوای تر است به رنگ هوای چشمانت

دوباره فال گرفتم برای چشمانت

اگرچه کوچک وتنگ است این حجم دنیا

قبول کن که بریزم به پای چشمانت

بگوچه وقت دلم را زیاد خواهی برد..؟؟

اگر چه خوانده ام ازجای جای چشمانت

تمام آینه هانذر یاس لبخندت

جنون آبی دریافدای چشمانت

تمام آینه ها است فدایت

چه کنم که بشنوم صدایت

چه میشود تو صدایم کنی به لهجه موج

به لحن نقره ای وبی صدای چشمانت

تو هیچ وقت پس خبر من نمی آیی

در انتظار،چه خالیست جای چشمانت

به انتهای جونم رسیده ام اکنون

به انتهای خودوابتدای چشمانت

من وغروب وسکوت وشکستن پائیز

تو ونیامدن عشوه های چشمانت

خداکند که بدانی چقدر محتاج است

نگاه خسته من به دعای چشمان تو

سلام.... باز دلم گرفته نميدونم چرا....دارم ذره ذره آب ميشم آدمها هيچ وقت براي غمگين بودن بدنبال بهانه نمي گردند. تو اين دنيا همه چيز براي غم مهياست...قتل، غارت، تجاوز، خيانت.... و تعداد انسانها روز به روز كمتر ميشود .... شهر پر شده از درندگان انسان نما ....بوي خون و فقر و اشك همه جا پيچيده ....سينه ام ميسوزد... سالهاست در اين هوا نفس كشيده ام ....فرياد سكوت در تمام شهر رخنه كرده ....همه جا سرد است....ديگر حتي آتشهاي درون حلبها هم دستان سرد كودكان خيابانگرد را گرم نميكند....و چه گرم است بازار حسرت كودكانه.... لقمه اي نان... يك عروسك.... ته مانده هوس انگيز بشقابها... لحظه اي نوازشهاي مادر...و اشك است كه جاري ميشود.....غم غريبيست.....غم ديدن و سوختن..... غم دانستن و ناتوان بودن.....كاش گريه ميكردم ....ديگر حتي اشك هم با من غريبي ميكند....خدايا شانه هايم خم شده.....بار سنگينيست بار عجز....و من هنوز ميسوزم....اكنون سالهاست كه ميسوزم ....ميسوزم از هرم آتش اشكهاي معصوم كودكان يتيم ....ميسوزم از لبهاي خشكي كه  اكنون سالهاست طعم لبخند را فراموش كرده اند....ميسوزم از تلائلو هزاران درد و پرسش بي پاسخي كه در چشمان سرد و يخ بسته آنان گويي تا عمق وجودم نعره ميزند . خدايا باز دلم گرفته ....

باز هم من، و قلم،و يك ورق سفيد و دنياي پر آشوب دل و دستي كه ناتوان از نوشتن باز ميماند و اين دنياي كاغذي باز هم من تك و تنها در دنيايي با آدمهاي زشت و زيبا ، با رفتاري دوستانه و لبخندي بر لب ، اما در پشت اين چهره ها ، دنيايي سرد و بي روح و خالي از محبت دنياي وحشتناكي كه در آن همه چيز غير منتظره است . از نزديكترين دوست ضربه ميخوري و گاه دشمنترين دشمن دستت را ميگيرد و واي اگر كه از فرط تنهايي حتي دشمني هم در كار نباشد . از او ميپرسم زندگي چيست ميگويد : زندگي يعني راحتي ، پول داشتن ، تفريح كردن ، خوشبخت بودن!!! و به هيچ كس اعتماد نكردن  اما من ميگويم : زندگي يعني محبت ، عشق ، وفا و صميميت . زندگي يعني غروبها ساعتي را با خورشيد گذراندن ، زندگي يعني اشك و آه و دوستان خوب و لقمه ناني كه محتاج ديگران نباشي . او ميگويد حرفهايت روي كاغذ زيباست و راست هم ميگويد . خدايا كاش مي شد حرف دل را بر كاغذ نوشت ، آيا حرف دل جز با قلم اشك بر چشم نقش ميبندد و آيا ميتوان جز در نگاه در جاي ديگري آن را خواند .  روزها همچون ابري از آسمان زندگي ميگذرند روزهاي بي تو بودن اما نه ...  من هميشه در تنهايي با ياد تو هم آغوش بوده.... خدايا چه خوب بود حرفهاي روي كاغذ در زندگي.... 

باز هم من و تو و فاصله و دو قلب مشتاق و پاهايي كه از حركت باز ميماند و جاده بي پايان زندگي كه بي تو به انتها ميرسد . تو در ابتدا و من در انتها و به موازات هم  ، تو به آينده مي نگري و من به گذشته ، من راه نرفته را به انتها ميرسانم و تو هنوز در اول راهي ، بي تو زندگي براي من يعني پايان ،يعني ته جاده بودن ،يعني تمام شدن همه چيز حتي نفسهاي آخر....   

خيلي خستم .... از خودم .... از تو .... از همه دنيا.... از آدم و آدميان ....خدايا .... همه چيزمو از دست دادم ديگه هيچ چيز براي از دست دادن ندارم....همه چيزهايي كه تو روز اول بهم  دادي و من قدرشو ندونستم همون چيزهايي كه يك روز بهشون افتخار ميكردم .... صفا و پاكي ، صداقت ، معصوميت .... همه رو در روزمرگي روزگار و ميون اين همه بغض و كينه گم كردم ..... ديگه حتي گلهاي سرخ توي باغچه هم  برام بويي نداره .... منم شدم مثل بقيه مردم  پر  از حس درد و تنفر ... پر از خشم و كينه دنيا .... پر از دغدغه هاي روزانه ....آه خدايا .... چقدر دلم تنگ شده براي بوي كودكي .... بوي مادر ....  بوي خاك كوچه ها ...  رنگ آسمون .... دستان گرم و قوي پدر .... و خنده هاي پدر بزرگ .... و باور اين كه دنيا  زيباست .... دلم تنگه براي باورها و افكار كودكي ... افكار و روياهايي كه از آْنها بجز بوي پاكي و صداقت چيزي به مشام نميرسيد .... ميخوام فرياد بزنم .... دوست دارم برم وسط شهر روي بلندترين نقطه بايستم و فرياد بزنم و بگم اين من نيستم....  اين بظاهر انسان پر از خواهش و هواهاي نفساني من نيستم .... من همون كودكيم كه يكروز بي وضو نماز عشق ميخواند من همون كودكيم كه يكروز با خود خدا بي واسطه سخن عشق ميگفت من همون كودكيم كه يكروز خدا را ديدم ... بوسيدم .... بوييدم ... و لمس كردم ... خدايا با من چه كردند .... خيلي خستم ...... ديگه هيچ چيز براي ......       

خدايا .... دريغ از سرابي ... كه با خيالي دروغين ... جان را به وعده ديدار دلخوش كنيم .... خدايا ...... عاشقان عشق را در مسلخ دوست سر بريدند و عارفان تو را در ويرانه ها ي وجود ميجويند .... بارالها .... بر زمين هزاران نفر خدايي ميكنند و تو را دروغ مي انگارند .... خدايا دگر ميان آدميان افسانه اي بيش نيستي .... به نامت عشق را كشتند .... محبت را فنا كردند و معشوق را ميان دنيا پرستان به آتش كشيدند .... خدايا .... اگر تو را نيز جسمي بود ... بي پروا همانند مسيح بر صليب ميكشيدند .... و سرمست و خندان بر گرد آتش هواي نفس ميرقصيدند .... خدايا .... دگر از آن انساني كه آفريدي جز درنده اي بدخو هيچ نمانده.... خدايا .... جهانت يكپارچه در لهيب آتش بغض و كينه مظلومان و نعره مستانه ظالمان ميسوزد .... در ميان آتش بغض ....  فرياد ميزنم .... خدايا ..... چه ميكني .... پس كو عدلت .... پس كو آن انساني كه به آن مباهات ميكردي .... كدام درنده همنوع خود را ميدرد .... كه آن هم نه از روي احتياج و اجبار .... كه از سر حرص و آز ... و آن هم نه از سر كراهت .... كه از سر لذت .... خدايا با ما چه كردند ....    

دوباره عيد آمد .... بزودي سال تحويل مي شود و او هنوز گلهايش را نفروخته .... جاي كمربند ناپدري هنوز هم پشتش را ميسوزاند .... خود را در آينه كنار پياده رو برانداز ميكند .... چقدر ترحم انگيز شده است .... آقا گل ميخري .... خانم شما .... رهگذران با نگاهي چندش آور رو ميگردانند .... ميداند در نگاه ديگران خيلي حقير است .... مدتها است كه سعي ميكند اين حقارت را از وجود و طرز نگاه كردنش بزدايد ..... اما ديگر غروري برايش باقي نمانده .... هر چه هست خفت و خواريست ....  دلهره لحظه اي او را رها نميكند .... خدايا كمك كن گلهايم فروش برود .... اي كاش پدر امشب خمار نباشد .... آه اگر گلها فروش نرود .... ديگر وقتي نمانده .... اي كاش امشب خودش تنها كتك ميخورد و مادر خود را وسط نمي انداخت .... اگر خواهرش امشب به خانه مي آمد مي توانست پولي به پدر بدهد .... چند ماهي بود كه خواهرش را نديده بود اگر خواهرش بعضي وقتها پولي به خانه نمي آورد حتما مادر از بي دارويي مي مرد .... سينه اش از دلهره ميسوخت .... نمي دانست از چه ميترسد .... از كوچكي و ضعف خودش كه با هر ضربه پدر چند متر آنطرفتر پرتاب ميشد ... يا از صداي پتك مانند ضربات پدرش بر روي بدن نحيف مادر .... صداي ترمز .... دردي شديد .... و سياهي .... چهره بيروح جمعيت را ميبيند كه دور او حلقه زده اند .... او را برسانيد بيمارستان .... حيوونكي .... ديگه دير شده داره جون ميكنه .... هنوز سينه اش از دلهره ميسوزد .... گلهايم ..... گلهايم كو .... تصاوير از جلوي چشمانش بروشني مي گذرند .... پدر ايستاده نفس زنان .... با كمربندي در دستانش .... و مادر را كه با چشماني پر از اشك و لبي با لبخند اشك را از گونه هايش ميزدايد .... و پدر هنوز هم ميزند .... دلش براي مادرش ميسوزد .... و از خودش كه او را تنها ميگذارد بدش مي آيد .... خدايا كاش خواهرم امشب بيايد .... كاش پدر ميمرد .... يك لحظه دلش تنگ ميشود .... براي آغوش مادر .... بغض خواهر ....   آه .... گلهايم .... گلهايم كو ....     

مرا ببخش اي يار  .... مرا ببخش اگر بي مهابا عشق ميورزم .... مرا ببخش اگر هنوز هم ميگويم دوستت دارم ..... ميدانم .... ميدانم .... همه تقصير منست .... ميدانم ....  آن روزها رفتند .... آن روزهاي خوب .... آن روزها كه مردمان با يك نگاه عاشق ميشدند .... با يك گل دل ميستاندند .... به يك بوسه مهر ميورزيدند ... و .... در آغوش يار جان ميسپردند .... آن روزها رفتند .... امروز .... عصر منطق است .... محاسبه .... محاسبه .... محاسبه .... اين روزها مهر و محبت زيباست در كتابي طلايي با قيمتي گزاف .... اين روزها مردمان عشق را اسير در تابلويي به بند ميكشند .... اين روزها عشق .... صحبت از پيوند دو قلب نيست .... صحبت از وصلت سرمايه هاست ....  آري .... همه تقصير منست .... همه خنديدند .... به جواني كه يك روز با يك نگاه دل بست .... با يك لبخند گرفتار شد.... و با يك بوسه عاشق گشت .... به مردي بزرگ ... كه هنوز  بوي خوب كودكي ميداد .... تنها جرمش اين بود .... كه بوي ديروز ميداد .... بوي گذشته .... بوي تلخ تنهايي .... آه .... اي كاش نمي ديدمت .... رفته بودم كه به تنهايي دل سپارم .... اما بي دل چگونه ميرفتم .... كه دل پيش تو بود ....

اي قلم .... چگونه خاموشي .... چه شد آن رقص مستانه ات بر روي كاغذ .... چه شد آن سركشي ها هنگامي كه با سوز آه بر دفتر دل مي تاختي .... چه شد آن دلنوشته ها كه با خون دل بر قلب مي انگاشتي .... دگر ...  تو هم با من غريبي ميكني .... تو كه ميداني .... تو كه ميداني به جز تو مرا همدمي نيست .... همه رفتند .... همه رفتند از اين غربت دل .... و چه نزديك ... و اما دورند .... اين نارفيقان .... دگر حتي شهر هم بوي غربت و تنهايي مي دهد .... اي قلم .... كمي ديگر با من باش .... به قدر نفسي .... راه نزديكست .... فقط يك قدم مانده تا آن سوي لحظه هاي غربت من ...  بگذار تا بدستت سوز دل آتش بر دفتر هستي ام كشد .... بگذار تا فرشتگان بدانند .... هنوز هم انساني هست كه اشك را فراموش نكرده .... هنوز هم اين پايين يكي دارد خدا را فرياد ميزند .... بگذار تا همگان بشنوند فرياد دردمند آفرينش را كه ميگويد .... بخدا هنوز هم خدايي هست .... اي انسانها با خود چه ميكنيد .... اي قلم اندكي ديگر اين سر انگشتان لرزان را تحمل كن .... بگذار تا بنويسم از پس سالها سكوت و تنهايي .... بگذار تا بنويسم به يادت اي عشق .... جان چه باشد .... كه جهان را فنا كرديم در راه دوست ....و اي كاش ميدانستند .... اي قلم .... سطري تحمل كن .... خون دل بسيار است ....فقط اندكي تحمل كن .... بگذار بنويسم .... تا دردمندان بدانند .... هنوز هم كسي هست كه معني اشك را ميداند .... هنوز هم سيري هست كه گرسنگان را فراموش نكرده .... يك نفر هست كه هنوز معناي لقمه اي نان را ميفهمد .... اي قلم ... پس چگونه از لهيب درد شعله نميكشي .... چگونه دفتر دل را به آتش درد نميسوزاني .... اي قلم كمك كن تا فرياد بزنم .... اي يتيمان .... هنوز هم كسي هست كه معناي سيلي را ميفهمد .... هنوز هم كسي هست كه حسرت نگاه مادر را در چشمان مبهوتتان مي خواند.... هنوز هم كسي هست كه ميداند خنده كودكان شاد دلتنگتان ميكند .... هنوز هم هست كسي كه طعم تلخ تكه اي نان بيات را ميداند .... هنوز هم كسي هست كه آرزومند آغوش گرم پدر است .... اي قلم .... بگذار تا در ميان آتش دل آخرين خط را بنگارم ...... اي يتيمان اين را بدانيد ......هنوز هم ....... گرمترين آغوش ..... آغوش خداوند است .......