ای قلم...

اي قلم .... چگونه خاموشي .... چه شد آن رقص مستانه ات بر روي كاغذ .... چه شد آن سركشي ها هنگامي كه با سوز آه بر دفتر دل مي تاختي .... چه شد آن دلنوشته ها كه با خون دل بر قلب مي انگاشتي .... دگر ...  تو هم با من غريبي ميكني .... تو كه ميداني .... تو كه ميداني به جز تو مرا همدمي نيست .... همه رفتند .... همه رفتند از اين غربت دل .... و چه نزديك ... و اما دورند .... اين نارفيقان .... دگر حتي شهر هم بوي غربت و تنهايي مي دهد .... اي قلم .... كمي ديگر با من باش .... به قدر نفسي .... راه نزديكست .... فقط يك قدم مانده تا آن سوي لحظه هاي غربت من ...  بگذار تا بدستت سوز دل آتش بر دفتر هستي ام كشد .... بگذار تا فرشتگان بدانند .... هنوز هم انساني هست كه اشك را فراموش نكرده .... هنوز هم اين پايين يكي دارد خدا را فرياد ميزند .... بگذار تا همگان بشنوند فرياد دردمند آفرينش را كه ميگويد .... بخدا هنوز هم خدايي هست .... اي انسانها با خود چه ميكنيد .... اي قلم اندكي ديگر اين سر انگشتان لرزان را تحمل كن .... بگذار تا بنويسم از پس سالها سكوت و تنهايي .... بگذار تا بنويسم به يادت اي عشق .... جان چه باشد .... كه جهان را فنا كرديم در راه دوست ....و اي كاش ميدانستند .... اي قلم .... سطري تحمل كن .... خون دل بسيار است ....فقط اندكي تحمل كن .... بگذار بنويسم .... تا دردمندان بدانند .... هنوز هم كسي هست كه معني اشك را ميداند .... هنوز هم سيري هست كه گرسنگان را فراموش نكرده .... يك نفر هست كه هنوز معناي لقمه اي نان را ميفهمد .... اي قلم ... پس چگونه از لهيب درد شعله نميكشي .... چگونه دفتر دل را به آتش درد نميسوزاني .... اي قلم كمك كن تا فرياد بزنم .... اي يتيمان .... هنوز هم كسي هست كه معناي سيلي را ميفهمد .... هنوز هم كسي هست كه حسرت نگاه مادر را در چشمان مبهوتتان مي خواند.... هنوز هم كسي هست كه ميداند خنده كودكان شاد دلتنگتان ميكند .... هنوز هم هست كسي كه طعم تلخ تكه اي نان بيات را ميداند .... هنوز هم كسي هست كه آرزومند آغوش گرم پدر است .... اي قلم .... بگذار تا در ميان آتش دل آخرين خط را بنگارم ...... اي يتيمان اين را بدانيد ......هنوز هم ....... گرمترين آغوش ..... آغوش خداوند است .......