واسه چي پس تو ميگي ميخوام برم ديگه دوست ندارم

يادته اون روزا که دستت تو دسته من

حالا تو ميخواي بري منو نميخواي دلبر من

ميدوني من بي کسم تو بودي همه کسم

زنديگم تو بوديو حالا من خارو خسم

چرا تو لج ميکني

ابروهاتو کج ميکني

زندگيم تموم شدش براي تو

عمر من حروم شدش به پاي تو

واسه تو حاضر بودم ستاره هارو بشمورم

شهرو آتيش بزنم بيام بگم دوست دارم

عمیق ترین درد زندگی دل بستن به کسی است که بدانی هرگز به تو تعلق ندارد..!!!

هوای تر است به رنگ هوای چشمانت

دوباره فال گرفتم برای چشمانت

اگرچه کوچک وتنگ است این حجم دنیا

قبول کن که بریزم به پای چشمانت

بگوچه وقت دلم را زیاد خواهی برد..؟؟

اگر چه خوانده ام ازجای جای چشمانت

تمام آینه هانذر یاس لبخندت

جنون آبی دریافدای چشمانت

تمام آینه ها است فدایت

چه کنم که بشنوم صدایت

چه میشود تو صدایم کنی به لهجه موج

به لحن نقره ای وبی صدای چشمانت

تو هیچ وقت پس خبر من نمی آیی

در انتظار،چه خالیست جای چشمانت

به انتهای جونم رسیده ام اکنون

به انتهای خودوابتدای چشمانت

من وغروب وسکوت وشکستن پائیز

تو ونیامدن عشوه های چشمانت

خداکند که بدانی چقدر محتاج است

نگاه خسته من به دعای چشمان تو

سلام.... باز دلم گرفته نميدونم چرا....دارم ذره ذره آب ميشم آدمها هيچ وقت براي غمگين بودن بدنبال بهانه نمي گردند. تو اين دنيا همه چيز براي غم مهياست...قتل، غارت، تجاوز، خيانت.... و تعداد انسانها روز به روز كمتر ميشود .... شهر پر شده از درندگان انسان نما ....بوي خون و فقر و اشك همه جا پيچيده ....سينه ام ميسوزد... سالهاست در اين هوا نفس كشيده ام ....فرياد سكوت در تمام شهر رخنه كرده ....همه جا سرد است....ديگر حتي آتشهاي درون حلبها هم دستان سرد كودكان خيابانگرد را گرم نميكند....و چه گرم است بازار حسرت كودكانه.... لقمه اي نان... يك عروسك.... ته مانده هوس انگيز بشقابها... لحظه اي نوازشهاي مادر...و اشك است كه جاري ميشود.....غم غريبيست.....غم ديدن و سوختن..... غم دانستن و ناتوان بودن.....كاش گريه ميكردم ....ديگر حتي اشك هم با من غريبي ميكند....خدايا شانه هايم خم شده.....بار سنگينيست بار عجز....و من هنوز ميسوزم....اكنون سالهاست كه ميسوزم ....ميسوزم از هرم آتش اشكهاي معصوم كودكان يتيم ....ميسوزم از لبهاي خشكي كه  اكنون سالهاست طعم لبخند را فراموش كرده اند....ميسوزم از تلائلو هزاران درد و پرسش بي پاسخي كه در چشمان سرد و يخ بسته آنان گويي تا عمق وجودم نعره ميزند . خدايا باز دلم گرفته ....

باز هم من، و قلم،و يك ورق سفيد و دنياي پر آشوب دل و دستي كه ناتوان از نوشتن باز ميماند و اين دنياي كاغذي باز هم من تك و تنها در دنيايي با آدمهاي زشت و زيبا ، با رفتاري دوستانه و لبخندي بر لب ، اما در پشت اين چهره ها ، دنيايي سرد و بي روح و خالي از محبت دنياي وحشتناكي كه در آن همه چيز غير منتظره است . از نزديكترين دوست ضربه ميخوري و گاه دشمنترين دشمن دستت را ميگيرد و واي اگر كه از فرط تنهايي حتي دشمني هم در كار نباشد . از او ميپرسم زندگي چيست ميگويد : زندگي يعني راحتي ، پول داشتن ، تفريح كردن ، خوشبخت بودن!!! و به هيچ كس اعتماد نكردن  اما من ميگويم : زندگي يعني محبت ، عشق ، وفا و صميميت . زندگي يعني غروبها ساعتي را با خورشيد گذراندن ، زندگي يعني اشك و آه و دوستان خوب و لقمه ناني كه محتاج ديگران نباشي . او ميگويد حرفهايت روي كاغذ زيباست و راست هم ميگويد . خدايا كاش مي شد حرف دل را بر كاغذ نوشت ، آيا حرف دل جز با قلم اشك بر چشم نقش ميبندد و آيا ميتوان جز در نگاه در جاي ديگري آن را خواند .  روزها همچون ابري از آسمان زندگي ميگذرند روزهاي بي تو بودن اما نه ...  من هميشه در تنهايي با ياد تو هم آغوش بوده.... خدايا چه خوب بود حرفهاي روي كاغذ در زندگي.... 

باز هم من و تو و فاصله و دو قلب مشتاق و پاهايي كه از حركت باز ميماند و جاده بي پايان زندگي كه بي تو به انتها ميرسد . تو در ابتدا و من در انتها و به موازات هم  ، تو به آينده مي نگري و من به گذشته ، من راه نرفته را به انتها ميرسانم و تو هنوز در اول راهي ، بي تو زندگي براي من يعني پايان ،يعني ته جاده بودن ،يعني تمام شدن همه چيز حتي نفسهاي آخر....   

خيلي خستم .... از خودم .... از تو .... از همه دنيا.... از آدم و آدميان ....خدايا .... همه چيزمو از دست دادم ديگه هيچ چيز براي از دست دادن ندارم....همه چيزهايي كه تو روز اول بهم  دادي و من قدرشو ندونستم همون چيزهايي كه يك روز بهشون افتخار ميكردم .... صفا و پاكي ، صداقت ، معصوميت .... همه رو در روزمرگي روزگار و ميون اين همه بغض و كينه گم كردم ..... ديگه حتي گلهاي سرخ توي باغچه هم  برام بويي نداره .... منم شدم مثل بقيه مردم  پر  از حس درد و تنفر ... پر از خشم و كينه دنيا .... پر از دغدغه هاي روزانه ....آه خدايا .... چقدر دلم تنگ شده براي بوي كودكي .... بوي مادر ....  بوي خاك كوچه ها ...  رنگ آسمون .... دستان گرم و قوي پدر .... و خنده هاي پدر بزرگ .... و باور اين كه دنيا  زيباست .... دلم تنگه براي باورها و افكار كودكي ... افكار و روياهايي كه از آْنها بجز بوي پاكي و صداقت چيزي به مشام نميرسيد .... ميخوام فرياد بزنم .... دوست دارم برم وسط شهر روي بلندترين نقطه بايستم و فرياد بزنم و بگم اين من نيستم....  اين بظاهر انسان پر از خواهش و هواهاي نفساني من نيستم .... من همون كودكيم كه يكروز بي وضو نماز عشق ميخواند من همون كودكيم كه يكروز با خود خدا بي واسطه سخن عشق ميگفت من همون كودكيم كه يكروز خدا را ديدم ... بوسيدم .... بوييدم ... و لمس كردم ... خدايا با من چه كردند .... خيلي خستم ...... ديگه هيچ چيز براي ......